Testy

VW Caddy Maxi, który właśnie zadebiutował na polskim rynku, jest wydłużoną wersją dostawczaka produkowanego w poznańskiej fabryce Volkswagena od ponad trzech lat. Wśród małych aut użytkowych ma najpojemniejszą ładownię - 4,2 m sześc. Volkswagena Caddy Maxi można wybrać w jednej z trzech wersji silnikowych: jednej benzynowej (1.6 102 KM) i dwóch wysokoprężnych (1.9 TDI 104 KM i 2.0 TDI 140 KM). Z motorem benzynowym i dieslem 1.9 TDI konfigurowana jest pięciobiegowa przekładnia manualna. W opcji silnik 1.9 TDI występuje również z preselekcyjną, automatyczną skrzynią DSG. Mocniejszy diesel (2.0 TDI) łączony jest tylko z sześciobiegową przekładnią ręczną.

Atego z czterocylindrowym silnikiem to pojazd trwały, ale zastrzeżenia można mieć do elektroniki, która często wykrywa urojone usterki i brzęczy. Mercedes z silnikiem OM904LA ma jednak kilka zalet. Do tych podstawowych należą: duża wytrzymałość mechaniki, oszczędny napęd, nisko umieszczona szoferka oraz odporność na rdzę. Minusy to natomiast: problemy z elektroniką, drogie w naprawie hamulce, niska jakość wykonania kabiny i wysoka cena zakupu.

Skoda Praktik, tegoroczna nowość, prowadzi się jak osobówka, ale jak na dostawczaka ma za wysoki próg ładunkowy, nie imponuje ładownią i jest droga. Praktik powstawał w inny sposób niż większość rynkowych konkurentów. Partnera czy Caddy konstruowano bowiem z założenia jako auta dostawcze (dopiero później powstały wersje osobowe tych modeli), a w tym przypadku było odwrotnie.

Pikap Strada ma dwumiejscową kabinę, w dwóch rozmiarach: krótszą i dłuższą. Różnica jest taka, że w długiej jest większa, wolna przestrzeń za fotelami. Do testu otrzymaliśmy najbardziej atrakcyjną wizualnie odmianę, Adventure, która ma tylko długą kabinę. W naszej ocenie podstawowymi zaletami Fiata są: duża ładowność, elastyczny silnik, spora przestrzeń na pakunki za fotelami w kabinie oraz atrakcyjny wygląd. Minusy Fiata Strada to z kolei: krótka ładownia, fakt, że zamek tylnej klapy nie jest zintegrowany z centralnym zamkiem a w kabinie brak jest wieszaków na ubrania.

Fiat stawia na zróżnicowane zabudowy w swoich samochodach dostawczych. Podczas prezentacji zorganizowanej w ubiegłym miesiącu w Gdańsku włoski producent pokazał rekordową liczbę 40 wersji nadwozi - fabrycznych i montowanych indywidualnie przez firmy karoseryjne na markowych podwoziach. Zastosowana w sprzedawanej od ubiegłego roku trzeciej generacji Fiata Ducato modułowa koncepcja nadwozia pozwala skonfigurować średni pojazd przeznaczony do najróżniejszych zadań - różne odmiany wersji furgon, mikrobusy oraz pojazdy do adaptacji. Nieco mniejszy model dostawczego Fiata - Scudo - zdobył właśnie prestiżowy tytuł dostawczaka 2008 roku (wraz z bratnimi Citroenem Jumpy i Peugeotem Expertem). Branżowi żurnaliści docenili zastosowane w tym modelu systemy załadunku i rozładunku towarów. Mniejszy dostawczak, czyli Fiat Doblo ma natomiast rekordową w klasie przestrzeń ładunkową.

Najbardziej podobał mi się tryb Power zautomatyzowanej skrzyni biegów. Włączasz przycisk, dusisz gaz, a auto pięknie rwie do przodu, co jest szczególnie pożądane przy wyprzedzaniu. Ta przekładnia ma jeszcze parę innych zalet, choć sama manetka zmiany biegów jest nieporęczna. Na plus Mercedesa Actrosa 2546L zaliczyłbym jeszcze: wygodny fotel kierowcy oraz komfortową i dobrze wyciszoną kabinę. Minusy Mercedesa to z kolei: niewygodna w użyciu manetka sterowania PowerShiftem, bujanie nieobciążonego pojazdu oraz refleksy na bocznej szybie po zmroku.

Mimo przynależności do średniej klasy pojazdów ciężarowych MAN TGM 12.280 4X2 LL pod względem komfortu pracy kierowcy i przyjemności z jazdy przypomina najcięższe pojazdy. W naszej ocenie podstawowymi atutami MAN-a są: mocny silnik oraz komfortowa szoferka i zawieszenie. Mankamenty, którze rzuciły nam się w oczy to z kolei: przeciętnej jakości, zbyt ciemne plastiki użyte do wykończenia wnętrza oraz skrzynia, która mogłaby zmieniać przełożenia szybciej.

Najmniejsza Scania serii 4 dzieli z większymi modelami koncernu ze szwedzkiego Södertälje przestronne kabiny, oparta jest na tych samych, sprawdzonych rozwiązaniach, budowana była w takich samych, wielu klasach przeznaczenia. Niestety, ich użytkownicy borykają się też z dobrze znanymi szoferom dużych "czwórek" awariami. Na plus ciężarówkom marki Scania trzeba zaliczyć: szeroki wybór konfiguracji, duży zakres mocy silników, trwałe skrzynie biegów oraz skuteczne hamulce. Minusy to z kolei: awaryjne zawieszenie, defekty tulei osi wywrotu kabiny, korozja ramy i układ paliwowy wrażliwy na kiepski ON.

Fiat Strada, niewielki włoski pikap oparty na osobowych modelach Palio/Siena/Albea zdobył sporą popularność w krajach południowej Europy oraz w Ameryce Łacińskiej. W Polsce był praktycznie nieznany aż do lipca br., gdy Fiat wprowadził go do salonów. Zaletami pikapów Fiata są na pewno: trwałe silniki i skrzynie biegów, dostępność części i serwisu, duża ładowność. Minusy to z kolei: apetyt na paliwo, awaryjne zawieszenie, usterki osprzętu silnika i niedoróbki montażowe.

Mitsubishi L 300 był kiedyś najlepiej sprzedającym się w Europie azjatyckim dostawczakiem. Na początku lat 90. rejestrowano w Europie Zachodniej prawie 10 tys. egz. L 300 rocznie. W Polsce zdobywa popularność dopiero teraz. Największe zalety Mitsubishi to fakt, iż jest to ekonomiczny diesel o dużej ładowności i spora ogólna niezawodności. Minusy to natomiast ospałość diesla, mało precyzyjne skrzynie i drogie części zamienne.

Nissan Vanette na przełomie lat 80. i 90. nie był dostępny w polskich salonach. Jednak po naszym wejściu do Unii rozpoczął się import indywidualny tego modelu, głównie z Niemiec oraz krajów Beneluksu. Podczas naszego testu w dostawczaku made in Nissan spodobały nam się: funkcjonalność szoferki i ładowni, solidne wykonanie detali oraz znikoma awaryjność. Minusy tego samochodu to z kolei: marne wyposażenie, kiepskie wyciszenie kabiny oraz spore spalanie w warunkach miejskich.

Scania wprowadza na rynek europejski nową serię autobusów Irizar i4. Jak zapewnia producent, pojazd spełnia restrykcyjne normy wytrzymałości w przypadku dachowania. Do autobusów Irizar i4 obsługujących krótkie linie regularne przeznaczono silniki o mocy od 270 do 340 KM. Autobusy eksploatowane na dłuższych trasach oraz w wersji do przewozów okazjonalnych mogą otrzymać silniki o mocy od 310 do 380 KM.